กำเนิดลูกเสือไทยคนแรก

            ขณะนั้น  น.ร.ม.  ชัพน์  อายุเพียง  16   ปี    เป็นนักเรียนหลวงชั้นหนึ่งได้เรียนฟรีมาตลอด   ทั้งยังเป็นข้าราชบริพารที่รัชกาลที่  6   ทรงคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง   เมื่อครั้งยังทรงเป็นสมเด็จพระยุพราช    ผ.ช. อาจารย์ใหญ่ (หลวงอภิรักษ์ราชฤทธิ์) ได้พา  น.ร.ม.  ชัพน์  ซึ่งแต่งกายชุดเครื่องแบบลูกเสือ ตามที่รัชกาลที่  6 ได้ทรงกำหนดไว้  เข้าเฝ้า เพื่อทรงทอดพระเนตรในวันออกขุนนาง   ณ   พระที่นั่งอภิเษกดุสิต   ในพระที่นั่งอัมพรสถาน    เมื่อวันจันทร์ที่  30   กรกฎาคม  2454  เวลา   16.30   น.   รัชกาลที่  6   ได้เสด็จเข้าไปใกล้ทรงเอื้อมพระหัตถ์ไปเปิดหมวกที่บังหน้า  น.ร.ม.ชัพน์  อยู่ ทรงทักว่า  “อ้ายชัพน์ดอกหรือ”  เมื่อทอดพระเนตรอย่างถี่ถ้วนแล้วจึงรับสั่งถาม  ”จ่ายง”  (ม.ล.เฟื้อ  พึ่งบุญ   ภายหลังเป็นพระยารามราฆพ)   “ เฟื้อ เครื่องแบบนี้ดีหรือยัง” นายจ่ายงกราบบังคมทูลว่า  ”ข้าพระพุทธเจ้าเห็นว่าดีแล้ว ถ้าต่อไปภายหน้า จะมีอะไรที่ไม่เหมาะสม  ก็ยังมีโอกาสแก้ไขต่อไปได้อีก”  ต่อจากนั้นทรงมีพระราชดำรัสถาม  น.ร.ม. ชัพนว่า  “เองท่องคำสาบาลของลูกเสือได้หรือเปล่า”  น.ร.ม. ชัพน์   จึงได้ยืดตัวตรงยกมือขึ้นแตะหมวกในท่าวันทยะหัต ์พร้อมกราบบังคมทูลว่า  “ข้าพระพุทธเจ้าได้ท่องมาแล้ว”    และได้กล่าวคำสาบาล    คือ

หลังจาก  น.ร.ม.   ชัพน์     กล่าวคำสาบาลจบ     ได้มีพระกระแสรับสั่งว่า    

“ในหน้าที่ซึ่งข้า  ฯ  เป็นผู้ประสิทธิประสาทลูกเสือของชาติขึ้นมา   ข้า ฯ ขอรับเจ้าเป็นลูกเสือคนแรกของประเทศสยามตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป”

หมายเหตุ : น.ร.ม.   :   นักเรียนโรงเรียนมหาดเล็กหลวง, ข้อมูลคัดลอกจากของเดิม  การสะกดตัวบางคำจึงขอคงไว้ตามสมัยนั้น

ที่มา : ข่าวลูกเสือ   13   มิถุนายน  -  กรกฎาคม  2545